Tila may lihim na pagsalungat sa pagitan ng ating pangalan at ng pangalan ng Diyos. Kapag tayo ay dumarating sa ating pananalangin, dapat nating tandaan kung kaninong pangalan ang dapat luwalhatiin, upang ang Diyos ang maging hantungan ng bawat kahilingan. Nagsusumamo tayo sa Diyos ng maraming beses, ngunit iniisip natin ang ating sarili; ang ating mga puso ay tumatakbo sa ating sariling pangalan, at sa ating sariling pagpapahalaga.
Gaano kadalas tayo lalapit sa kanya na may makasariling layunin, na para bang hihilahin natin ang Diyos sa sarili nating mga plano at layunin! Walang sinuman ang hindi karapat-dapat na luwalhatiin ang Diyos, at labis na hindi katanggap-tanggap sa kanya, gaya ng mga nakatali at labis na nalululong sa kanilang sariling karangalan at pagpapahalaga sa mundo. Kaya nga si Kristo, sa paraan ng pagtatangi, sa paraan ng pagsalungat sa likas na disposisyong ito na nasa atin, ay nagturo sa atin na manalangin; 'Sambahin ang iyong pangalan.'
Ang nagbibigay ng higit na karangalan sa Diyos ay ang paniniwala. Si Abraham 'ay lumakas sa kanyang pananampalataya nang magbigay siya ng kaluwalhatian sa Diyos' (Rom. 4:19-20). Ang pagnanais ng walang kabuluhang kaluwalhatian o karilagan ng ating sariling pangalan ay isang saloobin na hindi naaayon sa pananampalataya. Ang pananampalataya ay nagbibigay ng karangalan sa Diyos. Kapag hinanap natin ang paggalang mula sa mga tao, at ginawang iyon ang pangunahing saklaw ng ating mga aksyon, ang kaluwalhatian ng Diyos ay tiyak na nasa alabok.
Thomas Manton, Works
Comentários